نقش مسئولین در شرایط بازار مسکن

یک استاد دانشگاه در مورد سیاست گذاری های مسئولین در حوزه مسکن پژوهش هایی انجام داده و ماحصل پژوهش خود را در قالب مقاله به چاپ رسانیده است.

وی در مقاله خود سیاست های غلط به انجام رسیده در حوزه ساخت و ساز مسکن را یکی از اصلی ترین علل معضلات کنونی بخش مسکن می داند. وی در مطلب خود اشاره می کند به اینکه سرمایه گذاری های قابل توجهی در بخش ساخت و ساز مسکن به خصوص توسط بانک ها انجام گرفته است، اما واحدهای مسکونی به احداث رسیده از محل این سرمایه گذاری ها به گونه ای هستند که متقاضی برایشان وجود ندارد.

در واقع می توان گفت سرمایه های بخش عرضه به هدر رفته اند و اقتصاد مسکن ایران با عدم تعادل در بخش عرضه مواجه است.

تامین مسکن مورد نیاز

بر مبنای پژوهش های این استاد دانشگاه مسئله تورم زمین یکی دیگر از دلایل مشکلات بخش مسکن است. وی تصریح می کند که برای تامین 12 میلیون واحد مسکونی در 12 سال آینده، طبق آنچه که سازمان برنامه و بودجه نیاز کشور می داند، نیاز به 45 هزار هکتار زمین مسکونی است.

برای تامین این مساحت از زمین باید اصلاحاتی در نحوه قیمت گذاری زمین در بازار مسکن بدهیم وگرنه وزارت راه و شهرسازی قادر به ساخت این حجم از مسکن مورد نیاز نخواهد بود.

برمبنای نوشته های این استاد دانشگاه سیاست های مسئولین در حوزه مسکن باید بر مبنای علمی استوار باشد تا باعث بروز سیاست های ناکارآمد در توسعه و مدیریت شهری نگردد.

وی همچنین می نویسد که در کشورهای توسعه یافته مسئله محیط زیست به یکی از اصلی ترین دغدغه های سیاست گذاران تبدیل شده ولی به نظر می رسد در ایران مسئولین نسبت به مقررات و ضوابط محیط زیست شهری هنوز توجه لازم را ندارند و محدودیت های لازم برای ساخت و سازهای شهری را لحاظ نمی کنند. از همین رو شاخص های محیط زیستی در بافت های شهری از حد مجاز بسیار فراتر رفته است.

شاخص دسترسی افراد به مسکن

در این پژوهش به شاخص دسترسی افراد و خانواده ها به مسکن پرداخته شده و گفته شده که در حال حاضر شاخص دسترسی افراد و خانواده ها در ایران به مسکن به طور متوسط 12 سال است. این شاخص بر مبنای درآمد افراد به دست آمده و با شاخص جهانی تفاوت فاحشی دارد.

با وجود اینکه بر مبنای سیاست گذاری های انجام شده در برنامه توسعه 1404 شاخص دسترسی افراد تا حد قابل قبولی کاهش یافته و به 8 سال می رسد، اما باید گفت رسیدن برنامه های عنوان شده در برنامه توسعه با نگاه واقع بینانه دور از دسترس است.